Gdy po 120 latach zaborów odradzała się niepodległa Polska czołowi działacze – jak to wówczas określano „kooperacyi” - spotkali się w dniach 7-9 lutego 1918 roku, aby przedyskutować najważniejsze wyzwania stojące przed polską spółdzielczością w nowej, odradzającej się ojczyźnie.
Spotkanie spółdzielców pochodzących z trzech zaborów odbyło się w Lublinie na dosłownie dziesięć miesięcy przed proklamowaniem odrodzonej Polski.
Konferencji przewodniczył ks. Stanisław Adamski, jeden ze współtwórców wielkopolskiego systemu tzw. banków ludowych. Ważną rolę odegrał podczas Konferencji Franciszek Stefczyk. Nie tylko wygłosił przemówienie programowe, ale proponował zjednoczenie całego ruchu spółdzielczego i to niezależnie od tego, do jakiego związku dana spółdzielnia obecnie należy i w jakim regionie działa.
Oprócz poddania pod dyskusję inicjatywy zjednoczenia wszystkich spółdzielni w jednym związku (czego nie udało się jednak przeprowadzić ani wtedy, ani nigdy) padły m.in. pomysły: powołania do życia Spółdzielczego Instytutu Naukowego (powstał w późniejszym czasie) oraz stworzenia jednego banku dla wszystkich rodzajów kooperatyw (to też się nie urzeczywistniło).
Franciszek Stefczyk rzucił także pomysł powołania do życia muzeum spółdzielczości, co udało się zrobić, ale wiele lat później, bo dopiero w 1968 roku w Nałęczowie (nałęczowskie eksponaty zbiory stanowią dużą część zbiorów Muzeum Historii Spółdzielczości w Polsce Krajowej Rady Spółdzielczej).
