Tadeusz Romanowicz (1843–1904) był niewątpliwie patriotą – brał udział m.in. w Powstaniu Styczniowym. Zapamiętać się dał jednak przede wszystkim jako literat i publicysta związany z „demokratyzującymi” prądami intelektualnymi. Był też propagatorem spółdzielczości.
Po Powstaniu Styczniowym i odbyciu kary w twierdzy w Ołomuńcu Tadeusz Romanowicz zaangażował się mocno w twórczość literacką, publikując m.in. w takich pismach jak „Tygodnik Naukowy i Literacki”, „Dziennik Lwowski” i „Gazeta Literacka”, które skupiały wokół siebie środowisko lwowskich intelektualistów (sam ukończył gimnazjum we Lwowie, a nawet — idąc śladami swojego ojca — rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, które przerwało Powstanie.
W 1867 roku założył pismo „Gmina”, w 1882 roku w Krakowie, wraz z Adamem Asnykiem i Tadeuszem Rutkowskim, dziennik „Nowa Reforma”
To, co wiemy o postaci Tadeusza Romanowicza to nie tylko fakt, że będąc krytykiem obozu konserwatywnego, skłaniał się do demokratycznych rozwiązań ustrojowych, ale że był działaczem i propagatorem rozwoju wszystkich rodzajów branż spółdzielczości w Galicji opartych o myśl liberalno – demokratyczną.
